Τρίτη 24 Μαΐου 2011
Δευτέρα 23 Μαΐου 2011
Το Όριο,
Το Όριο περιβάλλει,
πλαισιώνει,
αγκαλιάζει,
διαφοροποιεί,
διαχωρίζει και δι’ αυτών Ορίζει και Ορίζοντας δίνει Ταυτότητα.
Γίνεται η μορφή της Ουσίας, αποτελεί οργανικό μέρος της και έτσι υλοποιεί την Ύπαρξη, που εννοείτο μόνο ως Ιδέα.
Το όριο είναι ζωντανή δυναμική οντότητα. Μεταμορφώνεται αέναα, διαλύεται, κάμπτεται, εκτείνεται, θραύεται. Συνδιαλέγεται ταυτόχρονα με δυο κόσμους.
Τροφοδοτείται από τα έσω και από τα έξω. Ο ένας κόσμος αντιπαρατίθεται στον άλλο και το όριο υφίσταται χάρη στη δυναμική τους ισορροπία.
Όριο.
Η τελευταία περιοχή του Είναι.
Η αρχή του πεδίου του Άλλου.
Ακροβατώντας στο όριο, επιχειρείτε η Συνάντηση.
Ο τόπος αυτός της συνάντησης, της ψηλάφησης, ο τόπος αναγνώρισης της ετερότητας, γίνεται ο συνδετικός ιστός.
Ο τόπος της σχέσης.
Για την ανθρώπινη ψυχή, η αποδοχή του ορίου συνεπάγεται ένα μεγάλο κόστος. Την
οριστική εγκατάλειψη του αδιαφοροποίητου όλου, την απώλεια της απεριόριστης δυνατότητας, την επίγνωση του πεπερασμένου.
Το Ον εγκλείεται στον Εαυτό του και το βλέμμα στρέφεται προς τα μέσα, το κόστος μετατρέπεται σε κέρδος. Το Ον, έχει πια την ελευθερία να Είναι.
Αποκτά γνώση του Καλού και του Κακού, και αναλαμβάνει τη διαχείριση του δικού του μεριδίου. Συσπειρώνεται στο κέντρο και από εκείνη τη θέση, μπορεί να βλέπει με καθαρή όραση. Οι χώροι δεν είναι πλέον ανταγωνιστικοί, αλλά μέρη μίας και μοναδικής ενότητας.
Ο σημερινός κόσμος αλλάζει με ραγδαίους ρυθμούς. Η γνώση, δεν έχει εθνική ταυτότητα, η πληροφορία μεταδίδεται ακαριαία, στη βιοτεχνολογία τα όρια μετατοπίζονται με ιλιγγιώδεις ρυθμούς, οι οικονομίες αλληλοεπηρεάζονται δραματικά, μακρινά γεγονότα έχουν τοπικές συνέπειες.
Τα όρια των κόσμων είναι υπό «ανακατασκευή».
Η Τέχνη, παράλληλο σύμπαν, αυτού της «Πραγματικής ζωής», αναπλάθει συνεχώς τα όριά της. Αναζητά νέες μορφές εκφράζει και επικοινωνεί, για να αποδώσει την ταυτότητα της συλλογικής ψυχής.
Υποδεικνύει πως λειτουργώντας κατ’ αυτόν τον τρόπο το όριο της ατομικής ψυχής, μπορεί να την ακολουθεί σε όλες της τις δονήσεις.
Το Όριο περιβάλλει,
πλαισιώνει,
αγκαλιάζει,
διαφοροποιεί,
διαχωρίζει και δι’ αυτών Ορίζει και Ορίζοντας δίνει Ταυτότητα.
Γίνεται η μορφή της Ουσίας, αποτελεί οργανικό μέρος της και έτσι υλοποιεί την Ύπαρξη, που εννοείτο μόνο ως Ιδέα.
Το όριο είναι ζωντανή δυναμική οντότητα. Μεταμορφώνεται αέναα, διαλύεται, κάμπτεται, εκτείνεται, θραύεται. Συνδιαλέγεται ταυτόχρονα με δυο κόσμους.
Τροφοδοτείται από τα έσω και από τα έξω. Ο ένας κόσμος αντιπαρατίθεται στον άλλο και το όριο υφίσταται χάρη στη δυναμική τους ισορροπία.
Όριο.
Η τελευταία περιοχή του Είναι.
Η αρχή του πεδίου του Άλλου.
Ακροβατώντας στο όριο, επιχειρείτε η Συνάντηση.
Ο τόπος αυτός της συνάντησης, της ψηλάφησης, ο τόπος αναγνώρισης της ετερότητας, γίνεται ο συνδετικός ιστός.
Ο τόπος της σχέσης.
Για την ανθρώπινη ψυχή, η αποδοχή του ορίου συνεπάγεται ένα μεγάλο κόστος. Την
οριστική εγκατάλειψη του αδιαφοροποίητου όλου, την απώλεια της απεριόριστης δυνατότητας, την επίγνωση του πεπερασμένου.
Το Ον εγκλείεται στον Εαυτό του και το βλέμμα στρέφεται προς τα μέσα, το κόστος μετατρέπεται σε κέρδος. Το Ον, έχει πια την ελευθερία να Είναι.
Αποκτά γνώση του Καλού και του Κακού, και αναλαμβάνει τη διαχείριση του δικού του μεριδίου. Συσπειρώνεται στο κέντρο και από εκείνη τη θέση, μπορεί να βλέπει με καθαρή όραση. Οι χώροι δεν είναι πλέον ανταγωνιστικοί, αλλά μέρη μίας και μοναδικής ενότητας.
Ο σημερινός κόσμος αλλάζει με ραγδαίους ρυθμούς. Η γνώση, δεν έχει εθνική ταυτότητα, η πληροφορία μεταδίδεται ακαριαία, στη βιοτεχνολογία τα όρια μετατοπίζονται με ιλιγγιώδεις ρυθμούς, οι οικονομίες αλληλοεπηρεάζονται δραματικά, μακρινά γεγονότα έχουν τοπικές συνέπειες.
Τα όρια των κόσμων είναι υπό «ανακατασκευή».
Η Τέχνη, παράλληλο σύμπαν, αυτού της «Πραγματικής ζωής», αναπλάθει συνεχώς τα όριά της. Αναζητά νέες μορφές εκφράζει και επικοινωνεί, για να αποδώσει την ταυτότητα της συλλογικής ψυχής.
Υποδεικνύει πως λειτουργώντας κατ’ αυτόν τον τρόπο το όριο της ατομικής ψυχής, μπορεί να την ακολουθεί σε όλες της τις δονήσεις.
Τρίτη 6 Ιουλίου 2010
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
