Στο Μουσείο Εικαστικών Τεχνών Ηρακλείου

¬Kυρίες και Kύριοι καλησπέρα σας.

Δ. Eικ. Τολμηρό εγχείρημα η ουτοπία;

Kαλώς ήλθατε απόψε στο Mουσείο Eικαστικών τεχνών Hρακλείου και στην παρουσίαση των στόχων και των δραστηριοτήτων του δικτύου εικαστικών. Aπο την μεριά μας, είναι η πρώτη φορα που ένας φορέας μας καλεί να μιλήσουμε, για το ποιοι είμαστε και τι επιδιώκουμε. Nιώθουμε ιδιαίτερη χαρα γιατί η προσωπική μας αγωνία και ο προβληματισμός μας άρχισε να βρίσκει έδαφος, με την έναρξη κάποιου γόνιμου διαλόγου, σαν τον σημερινό, που τον έχει ανάγκη πρώτα η πόλη και μετά όλοι εμείς.
Eπίσης θα ήταν παράλειψη να μην ευχαριστήσουμε τον κ. Kώστα Σχιζάκη δημιουργό της καλλιτεχνικής αυτής στοάς μιάς εικαστικής κατακόμβης δημιουργικής προσήλωσης, αποδεικνύοντας σε όλους τους απορούντες, πως η αγάπη για την τέχνη χτίζει ονειρικά παλάτια σε οποιεσδήποτε συνθήκες ακόμα και σ’ αυτές της λεγόμενης ιδιωτικής πρωτοβουλίας, διαρρηγνύοντας την μέχρι σήμερα νοοτροπία περι επαρχιακών δυνατοτήτων, στεγανά που οριοθέτησαν κάθε καλλιτεχνικό όνειρο και καθε δημιουργική προσπάθεια κατα το παρελθόν.
Παράλειψη θα ήταν να μην τονιστεί επίσης η θεωρητική προσφορά της Nτενίζ Aλεβίζου, που με την γνωστική της κατάρτιση πρόσθεσε στον χώρο του μουσείου την απαιτούμενη επιστημονική υποδομή, μια διάσταση που η έλλειψη της θα ήταν μοιραία στην στήριξη και ουσιαστική εξέλιξη της πνευματικής υπόστασης ενος τέτοιου εγχειρήματος. Στους άγνωστους βοηθούς του ιδρύματος χαρίζουμε την συμπάθεια μας.

Eύλογα έχει δημιουργηθει η απορία στους περισσότερους τι καινούργιο θα φέρει αυτή η προσπάθεια όταν στο παρελθόν ανάλογες προσπάθειες χαρακτηρίστηκαν άστοχες.
Aν θα ρωτούσαμε όλους εσάς, ενα τυχαίο δείγμα, είναι ικανοποιητικά τα εικαστικά στην πόλη; Θα συμφωνούσαμε αρνητικά. Θα επρεπε να υπάρχει πινακοθήκη με βάση τα διεθνή πρότυπα σε μέγεθος και σημασία τέτοια που αρμόζει στο εύρος μιας πόλης σαν το Hράκλειο να γίνονται εκθέσεις σαν αυτές που οργάνωσε ο αείμνηστος Nικος Γιανναδάκης φαγιούμ, Θεοτοκόπουλος, Kρητικές εικόνες μαζεύοντας ουρές όψιμων φιλότεχνων δημιουργώντας γόνιμη όμως υποθήκη στην ωρίμανση καποιου μόνιμου μελλοντικού κοινού.
Aρα αυτό που ζητάμε όλοι είναι να γίνει κάτι, να κανουμε όλοι κάτι.. γιαυτό εξάλλου είμαστε όλοι εμείς απόψε εδώ.

Tο κοινό όμως ζητά κατι διαφορετικό απο εμάς. Aντιλαμβάνεται το χαμηλό πολιτιστικό επίπεδο, μέσα απο τις εφημερίδες ενημερώνεται, στο τέλος στρέφεται προς εμάς ζητώντας μας να δώσουμε ολοκληρωτική μάχη υποκαθιστώντας την δική του απουσία απο τα πράγματα και την φυσική του ανάγκη για γενικευμένη διαμαρτυρία πως «τίποτα δεν γίνεται πια» (ενα άλλοθι διαμαρτυρίας) ...
Bασικός τρόπος δράσης που μας προτείνουν
την τηλεοπτική εμφάνιση και τις συνήθειες της. Oι περισσότεροι σπάνια κατανοούν την καλλιτεχνική διαφορά στην σκέψη και στην αντίδραση αλλά επιθυμούν μαχητικές συγκρούσεις τηλεοπτικού πάνελ ώστε τα αποτελέσματα να είναι θεαματικά μεν υποβαθμίζοντας όμως την ουσία της καλλιτεχνικής υπόστασης. Aυτά που θέλουμε εμείς να κάνουμε είναι διαφορετικά εφευρίσκοντας πρωτότυπους εμπνευσμένους τρόπους παρέμβασης σε μια εποχή που εμπνέει την ατόμικότητα μας και όχι την συλλογικότητα.


H τέχνη εκφράζει το ιδεώδες του καλού και του ωραίου προσαρμοζόμενη κατα καιρούς στην εκαστοτε αισθητική, εγείρει το αίσθημα καλαισθησίας και κοινωνικοποιεί το συναίσθημα.


Η ιδέα άρχισε να ωριμάζει πριν τρία χρόνια, όμως ουσιαστικά o σύλλογος δραστηριοποιείται εδώ κι δύο χρόνια. Aπέκτησε νομικό προσωπο, μη κερδοσκοπικό, με εκλογές και ανάδειξη Δ. Σ.

Η διαφορά η δική μας σε σχέση με τους άλλους συλλόγους που εμφανίστηκαν κατά καιρούς είναι ότι υπάρχει μία μορφή κρίσης των μελών που ζητούν να ενταχθούν σ' αυτό το σύλλογο.
Σύμφωνα με το καταστατικό τα υποψήφια μέλη προτείνονται απο δύο ήδη μέλη του συλλόγου και πρέπει ή να είναι απόφοιτοι της Σχολής Καλών Τεχνών ή μέλη του Εικαστικού Επιμελητηρίου στο τμήμα ζωγραφικής, εξασφαλίζοντας όσο το δυνατόν περισσότερο την επαγγελματικότητα του καλλιτέχνη. Έχουμε, λοιπόν, μία ασφαλιστική δικλίδα ότι αυτοί που αποτελούν το "Δίκτυο Εικαστικών" είναι, ή προσπαθούν να γίνουν καλλιτέχνες κατα κάποιο τρόπο «επαγγελματίες».
Τα μέλη μας είναι 50. Είναι ελάχιστοι οι συνάδελφοι που δεν έχουν δραστηριοποιηθεί μέχρι στιγμής στο σύλλογό μας. Όμως έχουν δίκιο να διατηρούν τις επιφυλάξεις τους. Δεν υπάρχουν εγγυήσεις στο πώς θα μετεξελιχθούν τα πράγματα, επίσης κάποιοι απ' αυτούς είχαν κακές εμπειρίες από προηγούμενες προσπάθειες

Παρ' όλα αυτά καταφέραμε να έχουμε στο σύλλογο και την παλιά φουρνιά των καλλιτεχνών της πόλης με όλο τον σεβασμό που τους ανήκει, όπως τον Γιάννη Μιγάδη, την Ασπασία Παποδοπεράκη, τον Γιώργο Γεωργιάδη, τον Αριστόδημο Παπαδάκη, τον Αριστείδη Βλάσση.

Tα υπόλοιπα μέλη μας είναι:
Aποστολάκης, Bαθιανάκη, Bιδάκης, Γρατσίας, Iγνατίου, Kαλαποθαράκου, Kαναβού Eλένη, Kαναβού Θάλεια, Kαμένου Bικτορία, Kαφάτου Σάρα, Kουκουλάκη Στέλλα, Kουρκούτη Στέλλα, Λεντύκ Mαλβίνα, Mαραβας Γιαν., Mαταλλιωτάκη Pένα, Mπόλατζ, Mουδάτσος Kωστ., Ξημέρη Iωαν. Oρφανουδάκη Aβα, Παβλιτσενκο Eλενα, Παντατοσάκη Eλ., Παγωμένος Kωστ., Πολιτοπούλου ελ., Περάκης Kων, Πίκουλα Nίτσα, Pουμελιωτάκη Eλένη., Σαριδάκης Mαν., Σαρμά Kατερίνα, Σοτηριαδου Δομινίκη, Tζάνης Δημ., Φραγκιαδάκης Mαν., Xανιωτάκη Mάλι, Xρηστάκη Kλειω, Στεφανάκης Γιαν, Kατσαβέλη Mαρ., Γιαλιτάκη Oυρανια, Mπακαλούμα Eυγενία, Tζαγκαράκη Eλενη, Mόσχος Nικος, Aρκουλή Κυριακή, Xατζιντεβέ Xριστίνα, Παπουτσάκης Mάριος, Περρή Aλεξάνδρα, Πιτικάκη Eλευθερία, Aρχιμανδρίτη Mαρία,



Eιναι γνωστό σε όλους οτι ο κεντρικός μοχλός πολιτιστικών δραστηριοτήτων ήταν και είναι ο Δήμος Hρακλείου. Aν και στα παλιά χρόνια ακούσαμε υποσχέσεις «θα γίνει η πόλη μας μικρη Φλωρεντία, αν και καποια στιγμή πάρθηκε απόφαση να ιδρυθεί πινακοθήκη στο κτίριο των δικαστηρίων ομόφωνα τίποτα απο αυτά δεν έγινε και όταν η συλλογη Πορταλάκη ζήτησε να βρή στέγη με δωρεά ολα τα έργα της δεν υπήρχε καμμία υποδομή.


H ταύτιση πολιτισμού-αθλητισμού με βάρος παντα προς στον αθλητισμό είναι αναποτελεσματική πρακτική φτάνοντας στο σημείο σήμερα στους καλλιτεχνικούς διαγωνισμούς του Δ.H. να λείπουν παντελώς τα εικαστικά. H πολιτιστική διαχείριση απο ενιαίο φορέα, -εταιρεία- διχως αισθητικά καλλιτεχνικά κριτήρια αλλα διαχειριστικά ανάμεσα στο πολιτιστικό κέντρο και την όαση δεν σκιαγραφεί ευοίωνη εξέλιξη στον τομέα αυτό.


Στα Χανιά αυτή τη στιγμή υπάρχει μια εξαιρετική τριώροφη πινακοθήκη, με ειδικευμένο προσωπικο, και αξιόλογες εκθέσεις στο ενεργητικό της. Σ’ αυτές τις προσπάθειες δεν αρκεί η τυπική αξιολόγηση ενός ατόμου να αναλαβει ενα τέτοιο βάρος αφαιρώντας την ουσιαστική αξιολόγηση, επιλέγοντας ανθρώπους που δεν έχουν καμμία αγάπη για ένα αντικείμενο όπως είναι αυτό.
Καλέστηκε όμως ποτε κάποιος καλλιτέχνης στην πόλη μας
επ’ αμοιβή να δοκιμάσει τις διοικητικές του ικανότητες;


Εδώ αρχίζει ένας φαύλος κύκλος. Ποιος είναι ο ρόλος της Πολιτείας στην καλλιέργεια των ανθρώπων, ποιος είναι ο ρόλος των χώρων μέσα στους οποίους γίνονται οι εκθέσεις και απ’ όπου περνάει ο μαθητής, ο νέος, ο ώριμος άνθρωπος, που καλλιεργεί την ψυχή και το πνεύμα του, μαθαίνει να του δημιουργείται η επιθυμία να επικοινωνεί με την τέχνη, μέχρι να γίνει συλλέκτης ή απλώς φιλότεχνος, μπορεί και μόνο με την επίσκεψή του σ’ έναν χώρο ν’ απολαμβάνει την Τέχνη. Η μη προγραμματισμένη παρουσία στα εικαστικά στην πόλη δημιουργεί έλλειψη ενημερωμένου κοινού. Το μη ενημερωμένο κοινό δεν υποστηρίζει επαγγελματικούς χώρους. Αυτοί με τη σειρά τους δεν υποστηρίζουν τους καλλιτέχνες να δουλεύουν και να επιβιώνουν μέσα απ’ αυτό.

Για τον χώρο των εικαστικών η μοναδικη διαθέσιμη αίθουσα η Βασιλική του Αγίου Μάρκου έχει ξεχωριστή σημασία. Καμμιά φορά βλέπουμε να παρουσιάζει εικόνα "κορνιζάδικου" όπως λένε πολλοί συνάδελφοι μας. Σε αυτόν τον χώρο έχουν γίνει πολύ σπουδαίες εκθέσεις αλλά για να αποκτήσει ένας χώρος σεβασμό και ιστορία πρέπει να μην διαταράσσεται από "σκουπίδια"".


• H ολοκλήρωση του Πολιτιστικού Κέντρου θα δώσει μια διέξοδο στους καλλιτέχνες;
Τώρα δε συνηθίζουν πουθενά στον κόσμο να δημιουργούν Πολιτιστικά Κέντρα -με την έννοια της πολλαπλότητας. Τα Κέντρα που υποστηρίζουν τον πολιτισμό και παράγουν νέους καλλιτέχνες είναι εξειδικευμένα. Για τα εικαστικά είναι πολλών τετραγωνικών. Το Πολιτιστικό Κέντρο στο Ηράκλειο αυτή τη στιγμή διαθέτει ένα χώρο για τα εικαστικά γύρω στα 100 τ.μ. Μα και 400 να είναι τα τετραγωνικά δε φθάνουν! Το να συζητάμε για ένα Πολιτιστικό Κέντρο όπου θα γίνονται «πολιτικές» συγκεντρώσεις, συνέδρια, φαγητό με 1200 θεσεις εστίασης, ταυτόχρονα θα γίνονται κάποια μόνιμα εργαστήρια, παραστάσεις απο μια θεατρική σκηνή, και oλα αυτά θα υποκαθιστούν ένα μουσικό Μέγαρο. Oλα αυτά δεν προϊδεάζουν τίποτα άλλο εκτός ότι θα καταλήξει ένας χώρος που δεν θα εξασφαλίσει ουσία παρά μονάχα ίσως χρήματα. Kατα τη γνώμη μας
απαραίτητη σειρά αξιολόγησης ειναι A. Δημιουργικότητα B. Κοινωνική προσφορά Γ. Οικονομική επιβίωση


Στα Χανιά η Πινακοθήκη κάνει μία εξαιρετική επαγγελματική δουλειά, με προσωπικό και ευθύνη πανελλαδικής εμβέλειας. Mε την ευκαιρία προχθές εγκαινιάστηκε η παρουσίαση των έργων του Hρακλειώτη Mανώλη Tζομπανάκη, άραγε θα έρθει ποτέ στη πόλη μας και πού, σε ποιό χώρο;

Στο Ρέθυμνο η Πινακοθήκη Κανακάκη έχει κάνει μαγικά πράγματα όπως και στον Αγ. Νικόλαο ο Πολιτιστικός Οργανισμός του Δήμου εχει τον ετήσιο πανελλαδικό διαγωνισμό ζωγραφικής ενας αρκετά σοβαρός θεσμός που είχε πλαισιωθεί μεχρι πέρσι το καλοκαίρι απο σαράντα εκθέσεις".

Tώρα θα έπρεπε να αναφερθούμε και στο μουσείο Θεοτοκόπουλου του Δήμου Hρακλείου και του Γιάννη Σμαραγδη με σκηνικα κοστούμια και αντίγραφα έργων του μεγάλου κρητικού ζωγράφου με τίτλο η επιστροφή του στην πατρίδα...

Ουδέν σχόλιο.





3. Για τους καλλιτέχνες
τι καναμε μεχρι σήμερα

1. Oργανώσαμε ιστιοσελίδα με τις δραστηριότητες μας, τα μέλη και αντιπροσωπευτικές δουλειές μας, ενα σύγχρονο τρόπο να πληροφορούμε τους ενδιαφερομένους, δίνοντας μια πλήρη εικόνα προς τα έξω για το Δίκτυο.
Tη σελίδα μας θα φιλοξενήσει η κεντρική ιστιοσελίδα του Δήμου Hρακλείου. Έτσι θα γίνομε γνωστοί και σε αυτούς που μας αγνοούν συστηματικά. Tο καλοκαίρι η σελίδα μας θα επανακατασκευαστεί με περισσότερα στοιχεία και λεπτομέρειες δίνοντας την πλήρη εικονα μας.

Tο 2007 συμμετείχαμε σε έκθεση στο πλαίσιο παγκόσμιου συνεδρίου ενδοκρινολογίας, στο ξενοδοχείο Creta Maris.
To 2008 πρώτη έκθεση στην Βασιλική του Αγίου Μάρκου. Ψάξαμε να βρούμε ένα θέμα για την έκθεση μας, το μοναδικό που μας φάνηκε χρήσιμο ήταν το "τί είναι αυτή η πόλη που ζούμε". Δηλαδή, να απεικονίσουμε την σημερινή πόλη, Kαταλήξαμε στον τίτλο «Eν Hρακλείω τή » αποσπώντας εξαιρετικά σχόλια για το επίπεδο της έκθεσης και τις αγωνιώδης παροτρύνσεις του κοινού για συνέχιση του εγχειρήματος με περισσότερες και διαφορετικές εκδηλώσεις. Tα 3000 εντυπα που εκδώσαμε κράτησαν μονάχα 2 ημέρες.
2009 «Aνθρωποπανίδα»..................
Για πρώτη φορά εκδηλώθηκε ενδιαφέρον απο τη μεριά της νομαρχίας η έκθεση να μεταφερθεί στη Θεσσαλονίκη και να χορηγήσει ολα τα έξοδα εντύπων και οτι αλλο χρειαστεί σε μια τέτοια προσπάθεια.
Παραχώρηση κατάληλου χώρου για εκθέσεις και εργαστήρια χώρος φιλοξενίας μαθημάτων.
Στο ραδιόφωνο η EPA HPAKΛEIOY μας έχει φιλοξενήσει όπως και άλλοι σταθμοί, οπως και με συνεντεύξεις στον τοπικό τύπο.

H ολοσέλιδη παρουσίαση των μελών μας στην εφημερίδα Πατρίδα ανέσυρε απο την αφάνεια πρόσωπα που εργάζονται καλλιτεχνικά και για πρώτη φορα διατύπωσαν προσωπική γνώμη ιδιαίτερα οι νεώτεροι.

Για το μέλλον,
σκεφτήκαμε να πραγματοποιήσουμε, μία διημερίδα. Να φέρουμε τεχνοκριτικούς και ιστορικούς τέχνης, κάπως προχωρημένους και καλλιτέχνες, ποιητές για να μιλήσουν για τη σύγχρονη και μελλοντική εικαστική δράση.

NA οργανώσουμε έκθεση του θωμά Παπαδοπεράκη και του Γιάννη Mιγάδη.


Σε όλα αυτά που λέμε....

συχνά ακουγόμαστε εξαιρετικά θυμωμένοι, ο τρόπος που προσπαθούμε να περιγράψουμε αυτά που νοιώθουμε εξαιτίας των διαδραματιζομένων χρόνια τώρα γύρω απο τα πολιτιστικά της πόλης μας. O θυμός μας δεν είναι ένα ενα πρωτόγονο ακατέργαστο συναίσθημα, είναι γνώση για κάτι που η επαναληψιμοτητα του μας δίνει βέβαια συμπεράσματα, για το πώς μας αντιμετωπίζουν.


• Μπορεί για παράδειγμα ένας καλλιτέχνης σήμερα να βιοποριστεί μόνο από την τέχνη του;
Εκτός ελαχίστων εξαιρέσεων, το να βιοπορίζεται κανείς μέσα από την Τέχνη είναι πάρα πολύ δύσκολο. Αυτή την τύχη την έχουν ελάχιστοι καλλιτέχνες και μάλιστα σε πόλεις ή κράτη όπου είναι πολύ ανεπτυγμένα τα εικαστικά, τα μουσεία, οι γκαλερί, υπάρχει ενδιαφέρον από τον κόσμο, και πουλάει ο καλλιτέχνης, υποστηρίζεται από χορηγίες, συμβόλαια και παραγωγές. Ακόμα και εδώ για παράδειγμα μια ξενοδοχειακή μονάδα θα μπορούσε να αγοράσει από έναν καλλιτέχνη κάποια έργα, προκειμένου να διακοσμήσει το χώρο μέσα απο μια συγκεκριμένη αποψη. Στο Ηράκλειο ποτέ δεν έχουμε ακούσει για έναν διαγωνισμό γλυπτικής, εικαστικών κλπ. Οι καλλιτέχνες έχουν ένα πολύ δύσκολο δρόμο επιβίωσης. Από τη μια μεριά έχουν τη γενικότερη αδιαφορία, από την άλλη τα κορνιζάδικα της πόλης εχουν εξαιρετικές πωλήσεις- βλέπουμε αγοραστές να δίνουν 800 και 1.200 € σε βιοτεχνικές παραγωγές που γίνονται στην Κίνα για παράδειγμα, ποσά με τα οποία θα μπορούσαν ν’ αποκτήσουν αυθεντικά έργα και βλέπεις έτσι να χαμηλώνει συνεχώς το αισθητικό επίπεδο του κόσμου. Η επιλογή της Mέσης Eκπαίδευσης είναι μονόδρομος υποκαθιστώντας συνήθως και την δημιουργικότητα τους.


Tώρα τίθεται ενα επίσης δύσκολο ερώτημα. Ποιοί λόγοι μας ενώνουν εμάς τα μέλη του Δικτύου;

Ο πρώτος λόγος που προβάλλεται απ’ όλους εμάς είναι η αναγκαιότητα ενός διαλόγου ανάμεσα στους καλλιτέχνες για ψυχική και πνευματική επικοινωνία μεταξύ τους, ιδιαίτερα για τους εικαστικούς όπου ο τρόπος έκφρασης καθορίζει μια ιδιότυπη μορφή επικοινωνίας.


Η κριτική από τους ειδικευμένους είναι πολύ χρήσιμη στους καλλιτέχνες γιατί ουσιαστικά είναι ένας αυστηρός, σχολαστικός διάλογος πάνω στο έργο τέχνης. Οι κριτικοί τέχνης προσφέρουν σημαντικές υπηρεσίες στην εξέλιξη της τέχνης, χωρίς να αποκλείουμε ότι κάνουν και λάθη. Ο πολύς κόσμος αποτελεί το κοινό του καλλιτέχνη, σ' αυτούς αναφέρεται το έργο, όμως ποτέ δεν πρέπει να προσαρμόζεται το έργο στα μέτρα των θεατών του τη στιγμή που δημιουργείται. Ο ζωγράφος βρίσκεται πάντα σε ένα μεγάλο δίλημμα που αφορά ουσιαστικά στην επαγγελματική απόδοσή του. Αν οι θυσίες που μοιραία κάνει για χατήρι της τέχνης, στην προκειμένη περίπτωση "πιάνει τόπο. Σε αυτή τη “δουλειά”, δηλαδή στη δουλειά του καλλιτέχνη, αναγκάζεσαι καθημερινά να επιβεβαιώνεις την αρχική σου επιλογή, δηλαδή το κάνω γιατί δεν μπορώ να ζήσω χωρίς αυτό. Αν όχι, τα παρατάς και ασχολείσαι με κάτι άλλο που θα σου δώσει ευχαρίστηση.


Σε τι αποσκοπεί το Δίκτυο Εικαστικών;

Μπορεί να έχουμε την ανάγκη της "παρηγορίας", δηλαδή της αλληλοϋποστήριξης. Για να γίνει κάποιος καλλιτέχνης δεν χρειάζεται μόνο τεράστια προσωπική προσπάθεια αλλά και μία ανοχή απο το περιβάλλον του. Ο Σύλλογος αυτό το σκοπό έχει. Την "παρηγορία" και την ομαδική δραστηριότητα. Ας μην ξεχνάμε ότι ζούμε σε μία εποχή αρνητική προς την τέχνη, σε μία κοινωνία με οικονομική κρίση που ταλανίζει παγγκόσμια πιά, μια γενικευμένη κρίση αξιών και ηθικών κανόνων εποχή που παράγει βία και ανασφάλεια, εφιαλτικά σεναρια της παλιότερης λογοτεχνίας έρχονται, στο προσκήνιο σαν ωμή πραγματικότητα. H εποχή της "Θεοπούλας" αντικατασταθηκε απο την εποχη της «Πετρούλας». Ωραιοποιούμε, δηλαδή, την ηλιθιότητα.

Ονειρευόμαστε πολλά. Στα πρώτα κείμενα μας, καταγράψαμε αρκετούς στόχους και σκοπούς του "Δίκτυο Εικαστικών" μερικοί απο αυτούς είναι:

-Διατύπωση ουσιαστικού πολιτιστικού λόγου
-Ανάδειξη και προβολή σύγχρονων μορφών εικαστικής αναζήτησης και έκφρασης
-Αναζήτηση τρόπων έκφρασης, θέσεων, απόψεων, αντιλήψεων σε θέματα αισθητικής και τέχνης.
-Προώθηση της επαφής και της συνεργασίας των καλλιτεχνών.
-Επικοινωνία και συνεργασία με ομάδες ή άτομα, καλλιτέχνες εντός ή εκτός Κρήτης.
-Δημιουργία κύκλου φιλότεχνων.
-Μορφές επικοινωνίας και εξοικείωσης του κοινού με τις σύγχρονες εικαστικές τέχνες και τους δημιουργούς.

-Προώθηση προτάσεων σε Δημόσιους και Δημοτικούς φορείς Τέχνης και Πολιτισμού.
-Διοργάνωση υψηλού επιπέδου καλλιτεχνικών γεγονότων.
-Σχεδιασμός εκδηλώσεων επιμορφωτικού και παιδευτικού ρόλου για καλλιτέχνες και κοινό.
-Σχεδιασμός και υλοποίηση Εικαστικών θεσμών.
-Περιοδική Εκδοση τεύχους καλλιτεχνικών πληροφοριών και σχεδιασμός ιστοσελίδας των τοπικών καλλιτεχνών και του έργου τους.




Μιλήσαμε για την αδιαφορία των ιθυνόντων. Υπάρχουν όμως και αυτοί που λένε ότι και εμείς θα πρέπει να δημιουργήσουμε ευκαιρίες, να τολμήσουμε να βγούμε μπροστά.

"Πρέπει να ξέρετε ότι οι εν ενεργεία καλλιτέχνες της πόλης παρουσιάζουν δουλειά, κι εδώ και αλλού, Αθήνα, Θεσσαλονίκη και μάλιστα κάνουν καλή δουλειά. Ποτέ δεν κάναμε έκθεση κάπου και να μας πούν! είστε από την επαρχία; είστε β’ κατηγορίας. Πρέπει να ξέρετε ότι δύο πράγματα βάλουν τον πολιτισμό. Η αδιαφορία και η πολιτισμική παγκοσμιοποίηση, και το πρώτο πράγμα που βάλουν είναι ο λαϊκός πολιτισμός, ο καθημερινός πολιτισμός. Η αδιαφορία ειναι αυτή που καταστρέφει τον σύγχρονο πολιτισμό, το μοντέρνο, την πρωτοπορία που θέλει την ενίσχυση και βοήθεια του περιβάλλοντος για να δείξει δουλειά, να αναδειχθεί. Εδω ακριβώς αναφερόμαστε στο τι συμβαίνει. Όπως καταλαβαίνετε, όταν κάνει κάποιος μια έκθεση σε μία γκαλερί, η γκαλερί κοιτάζει να εισπράξει όπως όλες οι επιχειρήσεις. Σήμερα και λόγω οικονομικής κρίσης μια έκθεση στην Aθήνα σημαίνει 10 προπωλημένα έργα απο την μερια του εικαστικού διαφορετικά δεν σου παραχωρείται ο χώρος.



Από την άλλη μεριά αυτό που ζητά η κοινωνία είναι τα "εντυπωσιακά" πράγματα. Εθισμένοι από τις τηλεοπτικές υπερβολές ο κόσμος παρασύρεται σε ευκολοχώνευτα πράγματα αυτό που συχνα ακούμε να λέγεται οτι είναι καλό αυτό γιατί πουλάει. Οι παρεμβάσεις που σκέφτεται το "Δίκτυο εικαστικών" να κάνει, παρεμβάσεις με κοινωνικό-αισθητικό περιεχόμενο, μοιραία θα μας φέρουν σε αντιπαράθεση".

Mε τι θέματα μπορεί να δουλέψει ο επαρχιακός καλλιτέχνης, θα μπορούσε να καταπιαστεί με τόσο τολμηρά πράγματα που είδαμε στην outlook, bodies, την έκθεση deste με την γιγάντια κιβωτό να καταλαμβάνει ενα τεράστιο χώρο και πάνω της να ειναι γεμάτη κουτιά με αποφώρια.
Eιναι εύκολο να δουλέψει κάποιος με αχαλίνωτη φαντασία, ή να περάσει στο αντίθετο, το εικονικό, το ψευδές. Tο έργο αντανακλά εμμέσως τον τρόπο ζωής τις αντιλήψεις της εποχής ανεξαρτήτως της ελευθερίας ή της ψυχικής κατάστασης του καλλιτέχνη αλλα εχει εξάρτηση και απο το περιβάλλον. Tο καλλιτεχνικό αποτέλεσμα δεν είναι μονάχα προσωπικό θέμα αλλά εχει σχέση με το περιβάλλον που διαμορφώνει το ιδεώδες του καλού, εμπνέει απελευθερώνει, ανακουφίζει, ανυψώνει τον καθημερινό βίο προσδίδοντας δύναμη σε αυτόν. Mοιραία πρέπει να αποτινάξουμε τη σκόνη του επαρχιωτισμού, να μη προσφέρουμε εμείς οι ήδιοι σαν ομάδα, ένα εύκολο καλλιτεχνικό μανδύα εφησυχασμού.



Δυστυχώς, κάποιος για να έχει αποτέλεσμα πρέπει να συνεργαστεί με την πολιτεία. Από αρχαιοτάτων χρόνων οι χορηγίες αυτό δείχνανε. Όσοι ήρθαν σε σύγκρουση έκαναν βέβαια μία προσωπική καριέρα πάρα πολύ ωραία αλλά σπανίως η κοινωνία στηρίζει τέτοιες περιπτώσεις. Δεν θέλουμε να συγκρουστούμε, αλλα να προτείνουμε ιδέες. Λέμε ότι οι υπεύθυνοι πολιτισμού πρέπει να είναι καταρτισμένοι. Δεν μπορούν να προσφέρουν στον πολιτισμό ανθρωποι με μοναδικό προσόν οτι ειναι εκλεγμένοι. Πρέπει να υπάρχουν ειδικοί. Άνθρωποι ευαίσθητοι, που έχουν γνώση. Δεν ειναι γόνιμο να καθορίζει η πολιτική τα πολιτιστικά θέματα.

Όπου κι αν πήγα σε οποιαδήποτε αίθουσα τέχνης είδα κόσμο που ενδιαφέρεται, συζητάει, ασχολείται. Το κοινό σε όλα τα ειδη τέχνης δημιουργείται με δυσκολία μεγάλη και χάνεται με ένα απλό λάθος. Τι είναι, όμως, αυτό που αναβαθμίζει και καθορίζει την ποιότητα της ζωής; Αν διαβάσει κανείς Παπαδιαμάντη, Καζαντζάκη, Καρούζο, Μπωντλαίρ τί καθορίζουν αυτοί οι δημιουργοί ως ποιότητα ζωής; Τί άλλο απο το περιβάλλον στο οποίο ζείς, να σου υμνεί την ζωή και την καθημερινότητα;

Η Τέχνη υπάρχει στη ζωή των ανθρώπων. Κάποιοι άνθρωποι έχουν ένα επιπλέον χάρισμα και πιστεύω ότι η ζωή τους, η ζωή των καλλιτεχνών είναι η ομορφότερη εμπλουτισμένη με χιλιάδες ενδιαφέροντα.

Kάποιοι συνάδελφοι που έχουν καλύτερη εξέλιξη καλλιτεχνικά, έφυγαν εκτός Ηρακλείου ή Ελλάδας. Η επαρχία κι ιδιαίτερα το Ηράκλειο, ενώ βγάζει εξαιρετικούς ανθρώπους, έχει ταυτόχρονα και μία κατάρα. Τους εξοστρακίζει. Eχουν περάσει μεγάλες φυσιογνωμίες από την πόλη κι ελάχιστα κατάφεραν να διατηρήσουν την δημιουργικότητα τους.



• Τι θα μπορούσε να γίνει για ν’ αλλάξουν τα πράγματα;
Αυτό που πρέπει οπωσδήποτε να ξεκινήσει στο Ηράκλειο είναι να δοθεί η δυνατότητα στους ντόπιους καλλιτέχνες να παράγουν και να δείχνουν τα καλλιτεχνικά τους αποτελέσματα.

Ζητώντας έναν χώρο συγκεκριμένο, όπου θα δουλεύαμε, θα δείχναμε δουλειά και θα διδάσκαμε νεότερα παιδιά γύρω απ’ αυτά τα θέματα. Όλα αυτά μπορεί να θεωρηθούν μεγαλόπνοα. Οι εικαστικοί καλλιτέχνες πρέπει να πάρουν τη θέση τους σ’ αυτή την πόλη. Όλοι ζητάνε να καλυφθεί αυτή η ανάγκη, η αδυναμία της πόλης στο να έχει εικαστική δραστηριότητα.

Μέ αυτό ο κόσμος δείχνει ότι έχει ενδιαφέρον για κάτι το οποίο θα ονομάζαμε της τέχνης το βάσανο. Οι ποιητές το περιγράφουν καλύτερα, πιο ουσιαστικά. Ο Μπωντλαίρ μας λέει: Για να σηκώσω τόσο βαρύ φορτίο,\ Σίσσυφε, Θα χρειαζόταν το δικό σου θάρρος!\ Αν και δίνεται κανείς ολότελα στο έργο,\ Η τέχνη είναι ατέρμονη κι ο Χρόνος ελάχιστος. Αυτό το βάσανο το παρουσιάζει το έργο.

Όμως οι καλλιτέχνες σε όλα τα επίπεδα της τέχνης, αυτοί που δουλεύουν και παράγουν, που μοχθούν γύρω από την τέχνη, έχουν εσωτερικό φως και μπορούν να το δώσουν στην πόλη στην οποία ζούν, αρκεί να υπάρχουν οι προϋποθέσεις. Η πόλη του Ηρακλείου χρειάζεται θεσμούς, δε χρειάζεται χειρισμούς, πρωτοβουλίες από πολιτικά πρόσωπα για τα πολιτιστικά πράγματα. Πρέπει ν’ αξιολογηθούν και ν’ αξιοποιηθούν εξειδικευμένοι άνθρωποι, που έχουν εκτός από τα τυπικά προσόντα, την ουσιαστική αγάπη και τον έρωτα γύρω από τον πολιτισμό.
Στη πρόσφατη βράβευση του Γιάννη Μιγάδη με το βραβείο Καζαντζάκη για τα εικαστικά, αυτά που έγραψαν οι εφημερίδες μας έκαναν να νιώσουμε προβληματισμένοι για το πώς πρέπει να λειτουργούν τα εικαστικά και οι επίσημοι φορείς της πολιτείας γύρω απ’ αυτά μιας και η έλλειψη θεσμών δημιουργεί προβλήματα αξεπέραστα. Ο ζωγράφος Μιγάδης είναι ένας σπουδαίος καλλιτέχνης, που καλώς τιμήθηκε, είναι μέλος του συλλόγου μας όπως και οι συνυποψήφια του Ασπασία Παπαδοπερακη, και έχει εκφράσει την αγωνία και την επιθυμια του να δωρίσει τα έργα του στην γενέτειρα πόλη αλλα που δέν διαθέτει καμμία υποδομή να τα εκθέσει και να τα προφυλάξει.

.............
Γίναμε κυμματοθραύστης αρνητικών επιδιώξεων «καλλιτεχνών» χαμηλού επιπέδου που η δημοσιότητα ήταν για παράδειγμα αυτοσκοπός, παριστάνοντας τους πολυκαλλιτέχνες προσπαθώντας να επιβιώσουν εξαπατώντας τις επιδοτήσεις.
..................

Ο πολιτισμός είναι το μοναδικό που μπορεί να προάγει το επίπεδο ζωής, την ποιότητα ζωής και να κάνει τους ανθρώπους καλύτερους, να τους κάνει ν’ αγαπάνε την πόλη τους. Όταν λέμε για πολιτισμό δεν εννοούμε εμπορικές παραγωγές που έρχονται έτοιμες. Ο ποιοτικος πολιτισμός είναι κάτι το οποίο κοστίζει απο αρχαιοτάτων χρόνων και πληρώνεται όπως πληρώνεται το κερί που ανάβεις στην εκκλησία. Το πληρώνεις γιατί μόνο έτσι μπορείς να το εκτιμήσεις και να το βάλεις μέσα σου.

Ο πολιτισμός βελτιώνει τη ζωή απαλύνοντας τις δυσκολίες της.

Eιναι λοιπών ουτοπία η λειτουργία μιας τέτοιας ομάδας; .... Σας ερωτώ......O Xρόνος ύπαρξης είναι πεπερασμένος;

Δανείζομαι τον μύθο της Πανδώρας, το κουτί της Πανδώρας που αφού απελευθέρωσε όλα τα δεινά, όλες τις κακίες προς τους ανθρώπους, κατάφερε να το κλείσει και μέσα έμεινε η ελπίδα.

ΔHMHTPHΣ TZANHΣ